Çocuklar mutsuz olduğunda,
Biz de rahatsızlık duyarız.
Onların her zaman
mutlu olmasını isteriz.
İsteriz de bunu yapmayız.
Egomuzun dayatması,
öncelikli kendi isteklerimiz,
güvensizliğimiz,
hırsımız buna engel olur.
Onları deneyimlerini yaşamak için
yeterince serbest bırakmayız.
Kendi yetiştirilme tarzımız temelinde,
her şeyi doğru
ve yanlış olarak nitelendiririz.
Ahlaki bir tavır sergileme eğiliminde oluruz.
Ama unutmayalım,
çocuklar duygusal bir yaklaşım istemezler.
Onlar yetişkinler kadar
duygusal değillerdir.
Çocuklar onlara yardım etmek
ya da onları incitmek açısından
öyle hızlı algılar,
öyle yanıt vericidirler ki,
sıradan davrandığınızda
birdenbire kapanıverirler,
onlar için biraz gayret gösterdiğinizde ise
birdenbire size açılırlar.
Yine de çocuklar istediklerinde değil de,
bizler hazır olduğumuzda
onlar için bir şeyler yaparız.
Aslında ÇOCUK,
ondan bir şey istememizi bekler,
zaten farkında olduğu
ve kendini çaresiz hissettiği
bir zayıflığın üstesinden gelmek için
ona yardım etmemizi bekler.
Onlar kendilerine karşı sarf edilen
“YAPMA, OLMAZ,
HAYIR, NE DİYON,
SAÇMALAMA,
KAÇ KERE SÖYLETECEN” gibi
hep olumsuzluk içeren
sözcüklerin kullanılmamasını isterler.
Farkında olalım,
YAŞADIKLARIMIZI
çocuklarımıza yaşatmak zorunda değiliz.
Categories: 
Etiketler: 