Ben derken, biz derken kastettiğimiz özdür. Senin özün.

Posted by izmirliAhmetKAYA on Ekim 7, 2011

” Kur’an-ı Devrim Levh-i Mahfuz hiçbir avuca sığmaz, kayıverir elinden hemen, hiç kimsenin dümen suyuna da girmez, bizim ajandamızda hiçbir gün, bir diğerinin aynısı değildir.

Biz bu ‘alışmak’ kelimesine alışamayız bir türlü. Alışmaya alıştırmadık kendimizi.

Sevdiklerimizde bu duyguyu hissettiğimiz her anda, ‘alışamadık’ düğmelere basmamız gerekir.

Kaleciler kontripiyede, forvetler ofsayt çizgisinde kalmalı. Yoksa ilerleme olmaz.

Bizim futbolumuz, top çevirme sporu değildir.

KUR’ANTUM KIYAMET SPORUDUR.

Bu sahada sadece net değişimler, dişe dokunur devrimler gol yazar.

Biz okuyucu ailemizi hiçbir zaman tüketici olarak görmeyiz.

Tüketici şımartılmaya alışıktır.

Yerine getirilirse satın alma kararı vereceğini vaadeden istek cümleleri, işlemez burada. Biz sana uymayız.

Burada sen bize uyarsın.

Sana faydamız ancak böyle dokunur. Sen bize uymalısın. Biz sana uymamalıyız.

Senden geri bildirim alırız. Düşüncelerine önem veririz. Sonraki versiyonlarda içinde olduğun ikileme cevap verilebilmesi için gereken ne varsa yaparız.

Seni dinleriz. Can kulağıyla. Ama sana uymayız.

Etrafta SEN’leşmiş bunca kitap, yazı, köşe varken, bunlar yetmeli sana. Yetmediyse, buraya SEN’leşmek için değil BEN’leşmek için geldin demektir.

BEN’leşmiş sen’e burada ‘B İ Z’ deriz BİZ.

Aramıza hoş geldin bu arada. Ben derken, biz derken kastettiğimiz özdür.

Senin özün.

Burası sen zannettiğin sen’den, gerçek kendine uyandığın bir yerdir.

Burada ‘tüketici her zaman haklıdır’ tabelası görmeyişinin nedeni de budur.

Hangi isteğin, hangi beğenin, hangi beklentin?

Sen, zannettiğin kişi değil-sen ki…”